চিনাকি মুখবোৰৰ আঁৰত
সংগোপনে বাস কৰে
একোখন অপৰিচিত হৃদয়
দিনে নিশাই য’ত ঐক্যতান জুৰে
হাজাৰ অচিনাকি সুৰে
এই সহজ হাঁহি, এই অপূৰ্ব অভিনয়
সকলোৰে সিপাৰে দেও পাৰি থাকে
অপাৰ ক্ষোভ, হতাশা অথবা অপূৰ্ণতা
আৰু হৃদয়ক শিল কৰিব খোজাঁ
কোনো অভিশপ্ত মুহুৰ্ত
আমি মাথোঁ ভাও দি যাওঁ
হৃদয়ত চ’তৰ বা-মাৰলি লৈও
সৌম্য প্ৰতিমূৰ্ত্তি হৈ ৰওঁ
দাপোণত নিজকে নিচিনাৰ পৰত
আত্মীয়তাৰ মায়াজাল ৰচোঁ
অন্য মুখ কিছুমানৰ স’তে
চিনাকি অথচ বহু অচিনাকি
No comments:
Post a Comment