ফাৰমানাৰ ডায়েৰী (১)

অজান্তি মুলুকত 

এনিছকিলেন বাছ ষ্টেচন৷ উত্তৰ আায়াৰলেণ্ডৰ এখন সৰু চহৰৰ দুপৰীয়া৷ বাছৰ পৰা প্ৰকাণ্ড বেগটো কেকোঁজেকোঁকৈ নমাওতেই বাছ চালকজন আগবাঢ়ি আহিল৷ বেগটোৰ এমূৰে ধৰি দাঙিবলৈ লৈ তেওঁ অচিনাকি আইৰিছ সুৰটোৰে কৈ উঠিল,

“What do you have in there? Your entire life?''

মোৰ কৈ পেলাবলৈ মন গ’ল, 'ঠিকেই! মোৰ সমগ্ৰ জীৱনেই সোমাই আছে ইয়াত!'

সমানেই এবেগ বস্তু চেৰিটিত দান কৰি, অন্য বহুখিনি আকৌ বন্ধু বান্ধবৰ মাজত বিলাই দি মোৰ জীৱনৰ বাকী ৰৈ যোৱা সকলোখিনি ইয়াতেইতো আছে৷ ইংলেণ্ডৰ পৰিচিত জীৱনটো সামৰি আয়াৰলেণ্ডত এটা নতুন জীৱনৰ আৰম্ভণি কৰিবলৈ এয়াই মোৰ সমল!

বাছ ষ্টেচনৰ পৰা ওলাই ব্যস্ত বাট, অলেখ অসংখ্য গাড়ীবোৰ দেখি অলপ থোঁতা-মোজা খালো যেন! কোনোদিনে নেদেখা নুশুনা এই ঠাইখনে হয়তো মোৰ কল্পনাত অন্য এটা ৰূপতহে ভাঁহি আছিল অতদিনে৷ ভাৱিছিলোঁ, আইৰিছ কান্ট্ৰিছাইড যেতিয়া কণমান এখন নগৰ হ’ব, য’ত মহানগৰৰ দৰে চঞ্চল সময়ে পাখি মেলি ঢাপলি নেমেলে, য'ত জীৱন মাথোঁ এছাটি জুৰ মলয়া, মহানগৰৰ বিৰতিহীন যান্ত্ৰিকতাৰ পৰা শত যোজন দূৰৈত মন গ'লেই ৰৈ যাব পৰা এটা আলিকেঁকুৰি! মোৰ সেই কল্পনাৰ নিৰিবিলি নগৰখনতকৈ এই ঠাই যথেষ্ট ডাঙৰ, যথেষ্ট ব্যস্ত৷ 

প্ৰথম দৃষ্টিত এনিছকিলেন

বাটৰ সিপাৰে চাই পিছে মনটো মুকলি হৈ পৰিল৷ নীলা স্বচ্ছ পানীৰে  এখন সুবিশাল নৈ! পাৰে পাৰে বহু নাও৷ কেইবাঠাইটো দেখিলো, বৰশী টোপাই গোঁজ মাৰি বহি আছে ভালেকেইজন মানুহ৷ অজানিতেই এটা হাঁহি ওলাই আহিল মোৰ৷ শ্বেফিল্ডৰ যোৱা চাৰিটা বছৰত যেন এনে এখন নৈৰেই প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰি আছিলো৷ নৈৰ পাৰৰ মানুহৰ আজন্ম প্ৰেম নৈৰ সৈতে, সৰু-বৰ ঢৌৰ সৈতে, ঢৌত কঁঁপি গৈ থকা নাওবোৰৰ সৈতে৷ নৈৰ বুকুত যে যেতিয়াই মন যায় উজাৰি দিব পাৰি হৃদয়ৰ সকলো বোজা! এনে এখন নৈ ইমান কাষতে পাম বুলি জানি উচ্ছসিত হৈ পৰিলোঁ৷

নগৰৰ মাজেদি বৈ যোৱা আৰ্ণ নৈ

এয়াৰ বি এন বিৰ এটা ঘৰত দুদিনমান থাকি লৈ এই নতুন জীৱনৰ থানথিত লগোৱাৰ পৰিকল্পনা৷ গুগুল মেপত চাই দেখিলোঁ বাছ ষ্টেচনৰ পৰা খোঁজেৰে তালৈ মাথোঁ দহ মিনিটৰ বাট৷ ভাৱিলো টেক্সি নলওঁ আৰু৷ গধুৰ বেগটো টানি টানি ঘৰ ওলাওহি মানে আধাঘন্টাই লাগিল পিছে!

আৰ্ণ নৈৰ অন্য ৰূপ

বাটৰ কাষতে এটা দুমহলীয়া ঘৰ৷ এজাৰৰঙী মূল দুৱাৰখনত টুকুৰীওৱাৰ কেইমুহুৰ্ত্তমানৰ পিছতে ঘৰৰ দুৱাৰ খোল খালে৷ পয়ত্ৰিশৰ আশে পাশে থকা মিঠামুখীয়া এজন ডেকা ল’ৰা৷

'Hi, you must be Joli! I am John, your host."

জনে আগবঢ়াই নি এফালৰ পৰা পাকঘৰ, লিভিং ৰুম, মোৰ শোৱা কোঠা সকলো দেখাই বুজাই দিলে৷ যোৱা কেইবছৰমানৰ পৰা য'লৈকে যাওঁ হোটেলতকৈ এনেকৈ কাৰোৱাৰ আলহী হৈ ঘৰুৱাকৈ থাকিবলৈ বেছি পছন্দ কৰিবলৈ লৈছোঁ৷ এনেকৈ থাকিলেহে যেন এখন ঠাইৰ ৰূপ, ঠাইখনৰ মানুহৰ জীৱনৰ প্ৰকৃত সুবাস পোৱা যায়, এনে ভাৱ হ'বলৈ লৈছে৷ হোটেলৰ কোঠাবোৰ যিমানেই আৰামদায়ক নহওক এখন ঘৰৰ তুলনাত যেন তেনেই বৈশিষ্ট্যহীন!বিয়াগোম হোটেলৰ কোঠাই কোঠাই স্থানীয় ঠাই, সংস্কৃতিৰ যিমানেই ফটো ওলমাই নাৰাখক সেইবোৰে সদায়ে এখন বেঁৰা সাঁজি যেন আঁতৰাই থয় স্থানীয় জীৱনৰ নিভাঁজ ছৱিখন!

এটা ঠিকনাৰ সন্ধানত

জনৰ সৈতে কফি একাপ লৈ বহিলো৷ ঘৰ আৰু গাড়ীৰ সন্ধানত আছোঁ বুলি জানি তেওঁ ক'লে,

'ইয়াত কোনেও অনলাইন বিজ্ঞাপন নিদিয়ে৷ সেয়ে চাগৈ তুমি ইংলেণ্ডৰ দৰে ৱেবছাইটত খুঁচৰিয়ে ভাড়াঘৰ পোৱা নাই৷ তাতকৈ এটা কাম নকৰা কিয়? ইয়াৰ স্থানীয় বাতৰি-কাকতখনত বিচাৰি চোৱা৷ ঘৰৰ মালিকে দিয়া ভাড়াঘৰৰ বিজ্ঞাপন তাতে পাই যাবা৷ ইয়াত এতিয়াও কথাবোৰ 'অল্ড স্কুল'!'

ভাবিলো, সেয়াই ভাল উপায়৷ আবেলি ওলাই আহি দোকানৰ পৰা কিনি আনিলো 'দ্য ইমপাৰ্চিয়েল ৰিপৰ্টাৰ'- স্থানীয় বাতৰি কাকত৷ মূখ্য বাতৰিবোৰ বাদ দি চিধাই বিজ্ঞাপনৰ পৃষ্ঠাত চকু ফুৰালো৷ জনৰ কথাই সঁচা৷ কেইবাটাও ভাড়াঘৰৰ বিজ্ঞাপন! ইয়াত পৰিয়াল নাথাকিলে প্ৰায়বোৰ মানুহেই সচৰাচৰ অন্যৰ লগত মিলি একোটা ডাঙৰ ঘৰ ভাড়ালৈ লয়৷ ঘৰভাড়া, কাউন্সিল টেক্সৰ পৰা আৰম্ভ কৰি মাহেকীয়া বিললৈকে ভাগবতৰা হয় বাবে অকলে থকাতকৈ যথেষ্ট সস্তা হয়৷ কিন্তু মোৰ দৰে নিসংগতাপ্ৰিয় মানুহৰ বাবে দিনটোৰ শেষত কেৱল নিজা পৃথিৱীখনত বিলীন হ'ব পৰাৰ মূল্য হয়তো তাতকৈ বহু বেছি৷ সেয়ে  ভাৱি থৈছিলো, খৰচ অলপ বেছি হ'লেও অকলশৰেই থকাৰ ব্যৱস্থা কৰিম৷ 

কাকতখনত  তেনেধৰণৰ মাথোঁ এটা ঘৰৰ বিজ্ঞাপন দেখিলো৷ লগত এটা ফোন নম্বৰ৷ ৰিং হোৱাৰ ক্ষন্তেক পিছতে এগৰাকী মহিলাৰ মাত ভাঁহি আহিল,

'হেল্ল', জাৰ্লডাইন স্পিকিং৷'

'হেল্ল', মই আচলতে আজিৰ কাকতত ওলোৱা আপোনাৰ ঘৰৰ বিজ্ঞাপনটোৰ কথা সুধিবলৈ ফোন কৰিলো৷'

মোৰ কথা শেষ হ'বলৈকে নাপালে, তেওঁ খদমদমকৈ কৈ উঠিল,

'অ', তুমি ঘৰটো চাব বিচাৰা নেকি?'

'হয়, কিন্তু ভাড়া কিমান, কি কথা অলপ জানি ল'ব খুজিছোঁ৷'

তেওঁ একেই খৰখেদা ভাৱতে কৈ উঠিল,

'আমি এতিয়া ঘৰটোতে আছোঁ, তুমি চাব খোঁজা যদি এতিয়াই আহিব পাৰা!'

মই থতমত খালো৷ ঘড়ী চাই দেখো নিশা চাৰে সাত বাজিছে তেতিয়া৷

'এতিয়াই?'

'অ', তুমি এতিয়া ক'ৰ পৰা ফোন কৰিছা কোৱাচোন?'

ঠিকনাটো কোৱাৰ লগে লগে তেওঁ উৎসাহেৰে কৈ উঠিল৷ 

’এস, তুমি একেবাৰে ওচৰতে আছা৷ এতিয়াই আহা পাৰা যদি৷ আমি অলপ সময় ৰৈছোঁ বাৰু!’

দিনটোৰ দীঘলীয়া যাত্ৰাৰ শেষত নিশাৰ সাঁজ খাই বৈ তেতিয়া বিছনাত আৰামেৰে পৰিছিলোহে৷ কিন্তু যিমান পাৰি সোনকালে ঘৰ এটা যে মোক লাগেই! অগ্যতা খৰখেদাকৈ উমাল বিছনা এৰি ওলাই আহিলো৷ বাহিৰৰ কিনকিনীয়া বৰষুণক দেও দি খোঁজেৰে জাৰ্লডাইনে দিয়া বৰ্ণনা মতে ঘৰ ওলালোগৈ৷

দুৱাৰমুখতে জাৰ্লডাইনক পালো৷ তেজগোঁৰা মুখেৰে এগৰাকী মধ্যবয়সীয়া মহিলা৷ মোক আগবঢ়াই নি চিনাকি কৰি দিলে তেওঁৰ পাৰ্টনাৰ পেট্ৰিকৰ  সৈতে৷ এপাৰ্টমেন্টত সোমায়েই ভাল লাগি গ'ল-ঠিক মই বিচৰা ধৰণৰে যেন৷ দুটা মহলাৰ সকলো আধুনিক সা-সুবিধা থকা এটা আহল-বহল ঘৰ৷ জাৰ্লডাইন আৰু পেট্ৰিকে তলে-ওপৰে কোঠাবোৰ দেখুৱাই প্ৰতিটো সা-সুবিধাৰ কথা উপৰা-উপৰিকৈ ক'বলৈ লাগিল৷ 

সকলো চাই-চিতি বহা কোঠালৈ অহাৰ পিছত মই ক'লো,

'মোৰ এপাৰ্টমেন্টটো খুবেই পছন্দ হৈছে৷ খৰচ-পাতিবোৰ বা কেনে?'

এইবাৰ দুয়ো খৰচৰ বিৱৰণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ সকলো মিলাই মাহে আমাৰ হিচাপত প্ৰায় পঞ্চাছ হাজাৰ টকা! তথাপিও সৰু ঠাই কাৰণেই কিজানি ইংলেণ্ডৰ বাকী চহৰতকৈ যথেষ্ট সস্তাই৷ খৰচক লৈ গুণাগথাঁ কৰি থকাৰ মাজতে পেট্ৰিকৰ মাতত মোৰ তন্ময়তা ভাঙিল৷ তেওঁ সুধিলে মোৰ বিষয়ে৷ মই ভাৰতীয় আৰু আয়াৰলেণ্ডত আজি মোৰ প্ৰথম নিশা বুলি শুনি দুয়ো আশ্চৰ্য্যত জাঁপ মাৰিহে উঠিল যেন!

দুয়োৰে প্ৰতিক্ৰিয়া দেখি মই হো-হোৱাই হাঁহি পেলালো৷

'What brings you here from so far away?' -পেট্ৰিকৰ প্ৰশ্ন

'My job! I start tomorrow morning.'

'Do you know anyone here?'

'Nope! Not a single person.'

দুয়োৰে যেন আশ্চৰ্য্য আৰু কৌতুহলৰ শেষেই নহ'ব৷ তেওঁলোকক বুজাব লগা হ'ল ইয়াত কেনেকৈ চাকৰি পালো৷ কিয় আৰু কেনেকৈ আহিলো -সকলোখিনি৷

পেট্ৰিকে শেষত ক'লে,

'সন্ধিয়া অন্য এজনেও ঘৰটো চাই গৈছে৷ আচলতে সেইকাৰণেই আমি ইয়ালৈ আহিছিলো৷ কিন্তু আমি তোমাকেই ঘৰটো দিম৷ চোৱা তোমাৰ অফিচো ঘৰৰ ইমান ওচৰত হ'ব!'

পেট্ৰিকে বেলকনিৰ পৰ্দা টানি আঙুলীয়াই দেখুৱালে৷ চাই পঠিয়ালো বাটৰ সিপাৰে মাথোঁ কেইখোঁজমান আঁতৰতে থকা বিশাল 'ৱাটাৰৱেইজ আয়াৰলেণ্ড' নামৰ অট্টালিকাটোলৈ৷ ঠিকেই, মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম চাকৰি, প্ৰথম অফিচ!

এপাৰ্টমেন্টৰ বেলকনিৰে দেখা পোৱা দৃশ্য

কিছুসময়ৰ পিছত সেই ঘৰৰ পৰা ওলাওঁ মানে এবেলাৰ আগলৈকে অচিনাকি হৈ থকা এই অজান মুলুকত হঠাতে মোৰ এটা ঠিকনা হৈছে, এজন আইৰিছ গৃহস্থৰ আতিথ্যত প্ৰথম নিশাটো কটাবলৈ ওলাইছোঁ আৰু নিমিষতে আপোন হৈ পৰা এহাল মানুহৰ ইটো সিটো অভিভাৱকসূলভ দিহা-পৰামৰ্শৰ বান উঠিছে৷

এনেকৈয়েতো জীৱনে নতুন মোৰ লয়, সৃষ্টি হয় নতুন বান্ধোনৰ আৰু ন ন ৰঙৰ পয়োভৰ ঘটে ভৱিষ্যতৰ উকা চিত্ৰপটত৷ ফাৰমানাৰ এই এনিছকিলেন নগৰে প্ৰথম নিশাতে সেই ৰাগীৰে আপ্লুত কৰি পেলালে মোক৷ এটা নতুন আৰম্ভণিৰ সপোনে আকুলতাৰে বাট চালে পুৱাৰ সুৰ্য্যোদয়লৈ৷