অসমত চলি অহা তোলনি বিয়া বন্ধ হোৱা উচিত:পাঁচটা যুক্তি

তোলনি বা শান্তি বিয়া অসমত প্ৰচলিত এটা সামাজিক পৰম্পৰা য’ত প্ৰথমবাৰ ঋতুমতী হোৱা কিশোৰীক সাতদিনলৈ নানা নীতি নিয়মেৰে আছুতীয়াকৈ ৰাখি শেষত নোৱাই-ধোৱাই বিয়া তোলা হয়৷ পূৰ্বতে এই অনুষ্ঠানত পুৰুষৰ কোনো ভূমিকা নাছিল৷ প্ৰায় সকলো জনগোষ্ঠীতে কেৱল গাঁৱৰ মহিলাসকলে কিছু ৰং-ধেমালি কৰি এই পৰম্পৰা পালন কৰিছিল ৷ কিন্তু সাম্প্ৰতিককালত ’দেখাক দেখি উঠক গা’ ৰ অনুগামী অসমীয়াৰ মাজত তোলনি বিয়াক দিনক দিনে জাকজমককৈ উৎসৱৰ দৰে পালন কৰাৰ প্ৰবণতা দেখিছোঁ৷ যি ৰূপতে নহওক, এই তোলনি বিয়া আজিৰ যুগত সকলো দিশৰ পৰাই কুসংষ্কাৰপূৰ্ণ, মহিলাৰ বাবে অপমানজনক আৰু নিতান্তই অপ্ৰয়োজনীয় ৷ বহুতৰ বাবে বিতৰ্কিত এই উক্তিৰ সমৰ্থনত মোৰ পাঁচটা যুক্তি আগবঢ়ালো৷ এইসম্পৰ্কে আপোনাৰ কোনো দ্বিমত থাকিলে যুক্তিপূৰ্ণভাৱে উনুকিয়ালে সুখী হ’ম৷


১) অবৈজ্ঞানিক কুসংষ্কাৰ : ঋতুস্ৰাৱ নাৰীৰ শৰীৰৰ এটা অতি স্বাভাৱিক পৰিঘটনা৷ তাতোকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা হ’ল, কিশোৰী এগৰাকীৰ জীৱনৰ ই একান্তই ব্যক্তিগত বিষয়৷ ইয়াকে লৈ সমাজ মাতি ভোজ-ভাত খাই ৰং-ৰহইচ কৰাৰ যেনেকৈ কোনো অৰ্থ নাই, তেনেকৈ কিশোৰীগৰাকীক গোপনীয়তা ৰক্ষাৰ হেতু সকলোৰে পৰা আঁতৰত ঘৰৰ এচুকত বন্দী কৰি ৰখাৰো যুক্তি নাই৷ এই পৰম্পৰাৰ সৈতে জড়িত চাৰিদিন উপবাসে ঘৰৰ চুকত নিলগাই ৰখা, সেই সময়ত ৰ’দৰ কিৰণ এছাটিও সোমাব নোৱাৰাকৈ ৰখা বা কোনো পুৰুষৰ মুখ নোচোৱা ইত্যাদি সকলোবোৰ কুসংষ্কাৰ৷ তাৰ সলনি, কিশোৰীগৰাকীক যিমান পাৰি সহজভাৱে এই স্বাভাৱিক প্ৰক্ৰিয়া গ্ৰহণ কৰি স্বাস্থ্যসন্মত ভাৱে থাকিবলৈ অভিভাৱকে শিকোৱা উচিত৷


২) নাৰীৰ মৰ্যদাহানিকৰ: নাৰীৰ দেহৰ অতি স্বাভাৱিক পৰিৱৰ্ত্তন এটাক লৈ সামাজিকভাৱে আনুষ্ঠানিকতা পালন কৰিবলৈ এইটো নাৰীৰ এটা নিতান্তই ব্যক্তিগত বিষয়৷ এই শাৰীৰিক প্ৰক্ৰিয়াটোকে লৈ ধুমধামেৰে বিয়া এখন পাতি ৰং ৰহইচ কৰাতো কিশোৰী এগৰাকীয়ে সেই সময়ত মৰ্যদা হানিকৰ বুলি নুবুজিব পাৰে৷ কিন্তু মাক-দেউতাকে সেই কথা অনুধাবন নকৰাটো সঁচাই আশ্চৰ্য্যকৰ৷ বহু যুগৰে পৰা চলি অহা পৰম্পৰা বুলিয়ে সকলো কুসংষ্কাৰপূৰ্ণ নীতি নিয়ম আধুনিক অসমীয়া সমাজে অন্ধ হৈ পালন কৰিবলৈ হ’লে সমাজৰ বিকাশৰ বাটেই হেৰোৱাৰ উপক্ৰম হ’ব৷ বহু মাক-দেউতাকে ’পলাই যোৱা’ৰ সম্ভাবনাটোৰ অজুহাতত কিশোৰীগৰাকীৰ তোলনি বিয়াখন পাতি আগতীয়াকৈয়ে মাঙ্গলিক বিধিখিনি পালন কৰি মনোকামনা পূৰণ কৰাৰ এটা উদ্ভত যুক্তি কেতিয়াবা শুনা পাওঁ৷ বয়সন্ধিৰ সময়ত কিশোৰীগৰাকীক সেই যুক্তিত যদি তোলনি বিয়া পতা হয়, তেনে তাৰ মূলভাবটো এনে হয়গৈ যে, ‘আমি ছোৱালীজনীৰ এই এঘাৰ-বাৰ বছৰতে মাংগলিক কামখিনি কৰি আজৰি৷ এতিয়া আজিৰ পৰা দহ-পোন্ধৰ বছৰৰ পিছত তাই পলাই গ’লেও আমাৰ একো আপত্তি নাই!’ সন্তানৰ ভৱিষ্যত গঢ় দিয়াৰ চিন্তাৰ সলনি অভিভাবকে যদি এনে ঋণাত্মক মনোবৃত্তি দেখুৱায় সেয়া পৰিতাপৰ কথা৷ মোৰ মা-দেউতাই যদি এনে ভাবেৰে মোৰ তোলনি বিয়া এখন ধুমধামেৰে পাতিলেহেঁতেন (ৰক্ষা যে নাপাতিলে!), মোৰ আত্মসন্মানত আঘাত লগা যেন পালোহঁতেন আৰু অন্তৰেৰে সঁচা অৰ্থত কেতিয়াও তেওঁলোকক সন্মান কৰিব নোৱাৰিলোঁহেঁতেন৷ ল’ৰা বা ছোৱালীয়ে পলাই গৈ বিয়া পতাটো তেওঁলোকৰ ব্যক্তিগত কথা, তাত মোৰ একো ক’বলগীয়া নাই৷ কিন্তু সেইটোৰ অজুহাত দেখুৱাই অভিভাবকে এগৰাকী কিশোৰীক দহ-পোন্ধৰ বছৰ আগতীয়াকৈ মাংগলিক কাৰ্য্য পালন কৰি দায়িত্ব সাৰিব বিচৰাটো অপমানজনক!

৩) অৰ্থনৈতিক: বৰ্তমান  অন্য বহুতো কাৰবাৰৰ দৰে তোলনি বিয়া জাকজমকতাৰে পতাটোও বহতৰ বাবে সমাজত নিজৰ প্ৰতিপত্তি দেখুওৱাৰ এটা মাধ্যম হৈ পৰিছে৷ কোনে নিজৰ জীয়েকৰ বিয়াত কি কি খুৱালে, কিমানযোৰ কাপোৰ-গহণা পিন্ধালে, কিমান ডাঙৰকৈ ৰভা দিলে আদি এই প্ৰতিযোগিতাৰ মাপকাঠি হৈ পৰিছে৷ এই দৌৰত ছোৱালীৰ তোলনি বিয়াৰ নামত নিজৰ সাঁচতীয়া সকলোখিনি উদং কৰি সৰ্বস্বান্ত হৈ পৰা বহুতো লোক নিজেও ওচৰৰ পৰা পাইছোঁ৷ আনকি ছোৱালীৰ জন্মৰ সময়ৰে পৰা এই উদেশ্যেই টকা একাষৰীয়াকৈ ৰাখিবলৈ লোৱা অভিভাৱকো আছে৷ ইয়াৰ সলনি যদি মাক-দেউতাকে ছোৱালীজনীৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে বা পঢ়া-শুনাৰ বাবে সেই খৰচখিনি একাষৰীয়াকৈ ৰাখে ছোৱালীজনীৰ কিমান উপকাৰ কৰা হ’ব! যি গতিত আৰু যি ৰূপত এই পৰম্পৰাই অসমীয়া মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীৰ মাজত শিপাইছে, সঁচাকৈয়ে ই ভৱিষ্যতে বব নোৱাৰা বোজা হ'বগৈ৷


৪) কৈশোৰ মনত বিৰূপ প্ৰভাৱ: আকৌ কওঁ প্ৰথম ঋতুস্ৰাৱ এটা স্বাভাৱিক শাৰীৰিক প্ৰক্ৰিয়া ৷ পৰিয়ালৰ বা সমাজৰ সকলোৰে বাবে যিমানেই আনন্দদায়ক নহওক সেইবোৰৰ পৰা এই অনুষ্ঠানৰ কেন্দ্ৰবিন্দু কিশোৰীগৰাকীৰ মনত বিৰূপ প্ৰভাব পৰাটো ধুৰুপ৷ উদাহৰণস্বৰূপে, কিশোৰীগৰাকীক এনে শাৰীৰিক পৰিৱৰ্তনসমূহ স্বাভাৱিকভাৱে গ্ৰহণ কৰিবলৈ নিশিকাই আছুতীয়াকৈ ৰাখি ’চুৱা’ হোৱাৰ সময়ত পালিবলগীয়া এশ এটা নীতি-নিয়মৰ শিক্ষা দিয়া হয়৷ সমগ্ৰ জীৱনলৈ প্ৰতিমাহৰ সেই এটা সপ্তাহ দৈনন্দিন জীৱনটো স্তব্ধ কৰি ঘৰৰ এচুকত পৰি থাকিবলৈ শিকোৱা হয় (যিটো সম্পূৰ্ণ অবৈজ্ঞানিক আৰু ব্যৱহাৰিক দিশৰ পৰা নিতান্তই অযুক্তিকৰ)৷ এই নীতি-নিয়ম, শিক্ষাসমূহে কিশোৰীগৰাকীৰ মনত নিজৰ সম্পৰ্কেই বহুতো ঋণাত্মক ধাৰণা আনি দিব পাৰে৷ এইবোৰে ভৱিষ্যত জীৱনত আত্মবিশ্বাস গঢ় লোৱাতো বাধা দিব পাৰে৷ মোৰ বোধেৰে, অবৈজ্ঞানিক আৰু কুসংস্কাৰপূৰ্ণ পৰম্পৰা এটাই অসমীয়া কৃষ্টি-সংস্কৃতি কোনো প্ৰকাৰে সমৃদ্ধতো নকৰেই, বৰং সেই দোদোল্যমান বয়স:ন্ধিৰ সময়ছোৱাত কিশোৰী এগৰাকীৰ মনত যথেষ্ট বিৰূপ প্ৰভাৱ পেলায়৷


৫) সহযোগী কুসংষ্কাৰসমূহ: এই পৰম্পৰা যেতিয়ালৈকে থাকিব ইয়াৰ ভিত্তিতে নানা যুক্তিহীন আৰু অপমানজনক কথা-কাণ্ডও ঠায়ে বিশেষে বৰ্তি থাকিব বা নতুনকৈ যোগ দিয়াও হৈ থাকিব৷ উদাহৰণস্বৰূপে, আজিৰ পৰা বিশবছৰ মানৰ আগলৈকে ঢকুৱাখনাৰ এখন প্ৰতিষ্ঠিত বালিকা উচ্চ মাধ্যমিক বিদ্যালয়ত পুস্পিতা হোৱা ছোৱালীৰ ইউনিফৰ্ম চাদৰ-মেখেলা আৰু বাকীবোৰৰ স্কাৰ্ট আছিল৷ পুস্পিতা হোৱা নোহোৱাক লৈ এনেকৈ পৃথক কৰাটোৱে ছাত্ৰীৰ মানসিকতাত কেনেকৈ প্ৰভাব পেলাব পাৰে সেয়া সহজেই অনুমেয়৷ পিছত সচেতন অভিভাৱকৰ প্ৰচেষ্টাতে হয়তো এই নিয়ম উঠি গৈছিল৷ এনে 'নিয়ম-পৰম্পৰা'ৰ কথাও শুনো য'ত বহুতে সেই দিনা কলগছৰ সৈতে 'প্ৰতিকী অৰ্থ'ত ছোৱালীজনীক বিয়া দিয়াৰ ৰীতিখিনি পালন কৰে, আকৌ কাপোৰৰ 'প্ৰতিকী' কেঁচুৱাক নিঁচুকাবলৈ দিয়ে!

ব্যক্তিগত একাষাৰ:
মই নিজে প্ৰতিমাহে হোৱা এটা তেনেই স্বাভাৱিক পৰিঘটনাক লৈ পঢ়াশালি বা কৰ্মস্থানত নৰম মনোভাৱ বা কামৰ পৰা বিৰতি লোৱা আদিৰো সমৰ্থন নকৰোঁ৷ নিজৰ ক্ষেত্ৰতে কওঁ, গাঁৱত অন্য সকলোৰে দৰে অন্তত: ‘তিনিদিনলৈকে ক’লৈকো ওলাব নোৱাৰি, ক’তো বহিব নোৱাৰি, পাকঘৰত-প্ৰাৰ্থনাঘৰত সোমাব নোৱাৰি , একো এটা কাম কৰিব নোৱাৰি’ ধৰণৰ পৰিবেশ এটাৰ পৰা ওলাই আহি দেখিলোঁ, অসমৰ বাহিৰত এনে সময়ছোৱাতো লগৰ সকলোৱে স্বাভাৱিকভাৱে কাম-কাজ কৰে, দৈনন্দিন দৌৰা-দৌৰি, খেলা-ধূলা, নিয়মিত ব্যায়াম- একোতে কোনো পৰিৱৰ্ত্তন নাই৷ তেতিয়া বুজিলোঁ, এই যে প্ৰতিমাহে তিনিৰ পৰা সাতদিন পৰ্যন্ত তেনেই অবলাৰ দৰে ঘৰৰ এচুকত সোমাই থকা কাৰবাৰটো আমাৰ মানসিক বাধা (mental barrier)ৰ পৰাহে হোৱা, শাৰীৰিক নহয়৷ কিছুমান ব্যতিক্ৰম বাদ দি (যাৰ বাবে কোনো কাৰণত এই সময়খিনি খুবেই পীড়াদায়ক হয়), প্ৰায় সকলো নাৰীয়ে স্বাস্থ্যসন্মত বিধিখিনি পালন কৰিও স্বাভাৱিকভাৱে কাম-কাজ কৰিব পৰা অৱস্থাত থাকে৷ এনে নোহোৱা হ’লে আজিৰ দিনত শাৰীৰিক দক্ষতা প্ৰয়োজন হোৱা বহু ক্ষেত্ৰত মহিলাই খোঁজেই পেলাব নোৱাৰিলেহেঁতেন৷ মই নিজে এনে এক ক্ষেত্ৰত জড়িত বাবে ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতাৰ পৰা কথাখিনি ক’লো৷ সেয়ে মই ভাৱো, তোলনি বিয়া সকলো দিশৰ পৰাই কুসংস্কাৰপূৰ্ণ, নাৰীৰ মৰ্যদা হানিকৰ আৰু আজিৰ দিনত তেনেই অপ্ৰাসংগিক৷