অৰণ্য পুৰাণ ৩: যাত্ৰাৰ বাৰ্তা

শাৰী-শাৰী পাহাৰৰ মাজত টেঙা ভেলী

অৰুণাচলৰ ঈগলনেষ্ট বন্যপ্ৰাণী অভয়াৰণ্যত গৱেষণাৰ কাম কৰি থকা সময়ৰে ঘটনা৷ টেঙা টাউনৰ পৰা প্ৰায় পোন্ধৰ কিমি দুৰত ঈগলনেষ্টৰ ভিতৰৰ বম্পু নামৰ ঠাইখনতে আমি কেম্প সাঁজি আছিলো৷ অৰণ্যৰ মাজত বিদ্যুতৰ কোনো ব্যৱস্থা নাই৷ ম’বাইলৰ নেটৱৰ্কো পোৱা টান৷ কেম্পৰ সন্মুখত থকা সৰু পৰিত্যক্ত মন্দিৰটোৰ ওচৰে পাজৰে বতৰ ভাল থাকিলে বি এছ এন এলৰ নেটৱৰ্ক কেতিয়াবা পোৱা যায়৷ বাহিৰৰ পৃথিৱীৰ লগত অন্য কোনো যোগাযোগৰ অৱকাশ নাথাকে৷ অন্য বা-বাতৰিও আমি বাহিৰৰ পৰা কোনোবা কেম্পলৈ আহিলেহে পাওঁ৷ মই পিছে সকলো সময়তে ‘কানেক্টেড’ হৈ থকাৰ বিড়ম্বনাটোৰ পৰা মুকলি হৈ থাকিবলৈ পালেই ভীষণ সুখী হৈ পৰোঁ৷ সেয়ে প্ৰতিবাৰে ঈগলনেষ্টলৈ সোমালেই ফোন, মেইল, মেচেজ- সকলোৰে পৰা মুক্তি পাই কোলাহলবিহীন এক মানসিক জগতত ভৰি থোৱা যেন লাগি পৰে৷ এই অনুভৱে মনলৈ যে কিমান প্ৰশান্তি আনি দিব পাৰে, সেয়া কেৱল পোৱাজনেহে হয়তো সঁচা অৰ্থত উপলব্ধি কৰিব পাৰিব৷

বম্পুৰ পৰা টেঙালৈ যোৱাৰ বাটত

যি কি নহওক, এনে দিনবোৰত আমাৰ বাবে সকলো বাহিৰা লেনদেনৰ মাধ্যম সাধাৰণতে এজনেই-নিমা ছেৰিং৷ নিমা টেঙাৰ ওচৰৰে ৰামালিংগম গাঁৱৰ এগৰাকী মনপা লোক৷ লগতে ঈগলনেষ্টৰ ইক’টুৰিজিমৰ কামখিনিও তেৱেঁই চোৱা-চিতা কৰে৷ ট্যুৰিষ্ট চিজনত তেওঁ অভ্যাগতৰ অৰণ্যৰ ভিতৰত থকা-খোৱাৰ সকলো বন্দবস্ত কৰে৷ বাকী সময়ত আমাৰ দৰে অ’ত ত’ত কেম্প কৰি থকা গৱেষকবোৰৰ বাবে নিমাই সকলো আশা-ভৰসাৰ থল৷ মাহেকে-পষেকে আমাৰ দীঘলীয়া বজাৰৰ লিষ্ট লৈ গৈ টেঙাৰ পৰা সকলো ৰেচন-পাতি কিনি আনি নিমাই কেম্পত দি যায়৷ বাকী যিকোনো সৰু-ডাঙৰ প্ৰয়োজনতো আমি সম্পূৰ্ণৰূপে তেওঁৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰশীল৷

এনে এটা দিনতে এবাৰ মই কাম এৰি দুদিনৰ বাবে ঘৰলৈ যাব লগাত পৰিলো, হঠাতে এটা ইন্টাৰভিউৰ খবৰ পাই৷ ইন্টাৰভিউ স্কাইপ’ত হোৱাৰ কথা৷ পিছে টেঙাত থকা একমাত্ৰ ইন্টাৰনেট কেফেৰ ওপৰত ভৰসা কৰিলে পিছত কাৰেন্ট বা নেটৱৰ্ক নাথাকিলে বিপদত হে পৰাৰ সম্ভাৱনা বেছি দেখিলো৷ সেয়ে তেজপুৰৰ ঘৰলৈকে যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লো৷ বম্পু হৈ ৰামালিংগমলৈ যোৱা এজনৰ হতুৱাই নিমালৈ খবৰ দিয়ালো, ইন্টাৰভিউৰ এদিনৰ আগতে মই বম্পুৰ পৰা ওলোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিবলৈ৷ কথা মতেই কাম৷ বম্পুৰ পৰা তিনিঘন্টাৰ পাহাৰীয়া বাট পাৰ কৰি মোক টেঙালৈকে আগবঢ়াই থৈ আহিবলৈ নিমাই গাত ল’লে৷ 

পুৱাতে সাজু হৈ নিমালৈ বাট চাই ৰ’লো ৷ এটা সময়ত তেওঁ সেই অঞ্চলত বিখ্যাত মেক্স (পিক আপ ভান)খন লৈ ওলালেহি৷ আমাৰ লগতে বিজু নামৰ ফিল্ডৰ সহায়ক ল’ৰাজনো ওলাল৷ তাৰ ঘৰ টেঙাৰ কাষৰে বুশ্বুৰি বস্তিত৷ গতিকে এই সুযোগতে ঘৰত দেখা এটা দি আহিব হেনো৷ 

বম্পুৰ পৰা ওলাওঁ মানে আঠ বাজিলেই৷ গাড়ীত উঠিয়েই নিমাক ক’লো,

“এঘাৰ বজাত ছুম’ পোৱা যাবনে যেনেতেনে? মই আজিয়ে ঘৰ পাবগৈ লাগে নহয়!”

নিমা বিৰাট স্ফুৰ্টিবাজ মানুহ৷ এনেকুৱা সৰু-সুৰা কথা লৈ পৰোৱাই নকৰে৷ ক’লে,

“মিলাব লাগিব আৰু কিবা এটা কৰি৷ বেছিভাগ ছুম’তো ৰাতিপুৱাই ওলাই যায় তেজপুৰলৈ৷ ব’মডিলাৰ পৰা অহা কোনোবা এখনত ছিট এটা বিচাৰিব লাগিব তেনে!”

সাধাৰণতে মই টেঙা বা ৰামালিংগমত নিশাটো কটাই তেজপুৰলৈ ৰাতিপুৱা ছয় বজাৰে ছুম’ ধৰো৷ নহ’লে আকৌ এঘাৰ বজাতহে ব’মডিলাৰ পৰা ছুম’বোৰ আহে ৷ পিছে সেইবোৰত খালী ছিট পোৱা মহা মস্কিল৷ তাতো নহ’লে শেষ উপায় থাকিব দুপৰীয়া ওলোৱা একমাত্ৰ চৰকাৰী বাছখন৷ 

হাবিৰ মাজৰ উখোৰা-মোখোৰা পাহাৰীয়া বাটেদি গাড়ীয়ে লাহে ধীৰে গতি ল’লে৷ লামা কেম্প নামৰ শেষ কেম্পটো এৰি আহি ৰামালিংগমৰ মাজেদি গাড়ী পাৰ হৈ আহিল৷ মোৰ পলম হোৱা যেন দেখি আনদিনাৰ দৰে নিমাই তেওঁৰ ঘৰত চাহ খাবলৈকো গাড়ী নৰখালে৷ টেঙালেজ্জ পাৰ হৈ অকোৱা পকোৱা বাটেৰে পাহাৰটোৰে গাড়ীখন নামি আহিব ধৰিলে৷ এপাকত যেতিয়া তলৰ টেঙাভেলীখন চকুত পৰিল, বিজুৱে মোক দেখুৱালে,

“চাওক চাওক, সেইখন তেজপুৰলৈ যোৱা চৰকাৰী বাছখন গৈ আছে!”

দেখিলো! বাছখন গৈ থকা পাহাৰৰ বাটটো আৰু আমাৰ পাহাৰৰ মাজতে তললৈ টেঙা টাউনখন ৷ বাছ ইমানদূৰ পালেগৈ যেতিয়া কি হ’ব আৰু, ছুম’তে যামগৈ-এনে ভাবত আমি গৈ থাকিলো৷ টেঙা পায়ে নিমাই জৰুৰী কামত ‘ৰূপা’লৈ পোনালে৷ মই বিশমিনিটমানৰ পিছতে ছুম’ কাউন্টাৰ পালোগৈ৷ তাত বুকিঙৰ দায়িত্বত থকা ৰাজকুমাৰে মোক দেখিয়েই ওলাই আহি ক’লেহি,

“আপোনাক ইমানকৈ ফোন কৰি আছোঁ৷ নেটৱৰ্কেই নাপায় নহয় সেইফালে৷ নিমাদাজুৱে মোক কৈ থৈছিল, আপোনাৰ কাৰণে ছিট এটা ৰাখিবলৈ৷ কিন্তু আজি ব’মডিলাৰ পৰা দুখন হে ছুম’ আহিছে-চব বুকিং হৈ আছে৷ আপুনি ‘দিংখৌ’তে ৰৈ দিয়ক ৰাতিটো৷ কাইলৈ ৰাতিপুৱাই লৈ আহিম তাৰ পৰা৷”

প্ৰতিবাৰৰ দৰেই ৰাজকুমাৰে মোৰ অহা-যোৱাৰ বন্দবস্ত কৰি পেলোৱা দেখি হাঁহি লৈ ক’লো,

“নাই, কাইলৈ মোৰ জৰুৰী কাম আছে, আজি যাবই লাগে৷ কি কৰিব পাৰি কওক৷ বাছখনো আধাঘন্টামান আগতে পাৰ হৈ যোৱা দেখিলোঁ!”

ৰাজকুমাৰে মোৰ কথা শুনিয়েই খৰখেদা লগাই দিলে,

“এস, বাছখন ধৰিব লাগিব তেন্তে৷ অন্য কিবা পাবলৈ টান আছে আজি৷ কালি অসম বন্ধ আছিলতো, আজি সেইকাৰণে চবতে ভিৰ হৈছে৷ আপুনি এটা কাম কৰক, ইয়াৰ পৰা অলপ আগত নাগমন্দিৰত বাছখন ৰখায় সাধাৰণতে চাহ খাবলৈ৷ মই ড্ৰাইভাৰক ফোন কৰি খবৰ কৰোঁ, আছে নে গ’ল৷ আপুনি গাড়ী এখন লৈ খৰকৈ যাওক৷”

ততাতৈয়াকৈ মই ভান এখন ভাড়া কৰিলো৷ ইতিমধ্যে ৰাজকুমাৰে গম ল’লে, বাছ তাতে ৰৈ আছে৷ 

কিন্তু যিকোনো মুহুৰ্তত নাগমন্দিৰ এৰিব পাৰে৷ ভানত উঠিয়ে ক’লো,

“যিমান পাৰি সোনকালে ব’লা৷ বাছ ধৰিবগৈ লাগে৷”

ড্ৰাইভাৰ ওঠৰ-বিশ বছৰীয়া ল’ৰা এটা৷ একা-বেঁকা বাটেৰে ভান উৰিবলৈ লাগিল! আধাঘন্টাৰ পাহাৰীয়া বাট সি পোন্ধৰমিনিটত পোৱাই দিলেগৈ৷ বাছ দেখি মই স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলালো, ড্ৰাইভাৰৰ মুখত বিজয়ৰ হাঁহি ওলাল৷ বাছখনত লাম-লিকটু, খাং, বজাৰৰ সৰু-বৰ টোপোলাৰে মানুহ থেপা খাই আছিল৷ ড্ৰাইভাৰ মোৰ স’তে বাছলৈ আহি কোনোবা এজনক কৈ কেবিনত বহিবলৈ ঠাই উলিয়াই দিলেহি৷ সময়ত পোৱাই দিয়াৰ বাবদ দুগুণ ভাড়া লৈ সি সন্তোষৰ হাঁহি মাৰি গ’লগৈ৷ বাছৰ মানুহ তেতিয়াও চাহ খাই অহাই নাই৷ চাওঁতে চাওঁতে আধাঘন্টা পাৰ হ’ল৷ বাছ এৰাৰ নাম-গোন্ধই নাই৷ ভাবিলো, এই বাছখনৰ এনেয়ে ইমান বদনাম হোৱা নাই৷ সময়মতে কেতিয়াও নচলে৷ হাঁহিও উঠিল, এইখন বাছ ধৰিবলৈকে দুগুণ ভাড়া দি ভান উৰুৱাই আহিলোনে! সম্পূৰ্ণ এঘন্টা পোন্ধৰ মিনিট যোৱাৰ পিছত বাছ এৰিলে৷ 

কেবিনত যেনেতেনে কুঁচিমুঁচি বহি থাকি ভাবিলো, হওক তেও, অন্তত: আজিয়ে ঘৰ পামগৈ৷ পিছে ভবা কথা সিদ্ধি নহ’বলৈ সিফালে বাটত কণা বিধিয়ে অৱস্থান গ্ৰহণ কৰিলেই বুলি ভাবকে অহা নাই! অলপমান আগবঢ়াৰ পিছতে বাটৰ গতি লেহেমীয়া হ’বলৈ ধৰিলে৷ তথাপিও হেহোঁ-নেহোঁকৈ গৈ থাকিল৷ খন্তেক পিছতে জোকাৰণি এটা খাই বাছ হঠাতে ৰৈ গ’ল৷ মানুহবোৰৰ মাজত ভোৰভোৰণি উঠিল৷ ড্ৰাইভাৰক হিন্দীতে সুধিলো,

“কি হ’লহে? বাছৰ কিবা বেমাৰ লাগিল নেকি?”

তেওঁ বোলে, “জানো! চাব লাগিব৷”

ড্ৰাইভাৰ সাউতকৈ নামি গ’ল৷ বাছৰ চকা, ইঞ্জিণ ঘুৰি ঘুৰি পৰীক্ষা কৰিবলৈ লাগিল৷ মাজতে দেখিলো, মালবাহী ট্ৰাক এখন ৰখাই ডিজেল ল’লে৷ টেঙাৰ একমাত্ৰ তেল-ডিপোটো বন্ধ হোৱাৰ পৰা পেট্ৰল-ডিজেলৰ বেচা-কিনা এনেকৈয়ে ব্লেকত চলিবলৈ লৈছে৷ আধাঘন্টা মান যুঁজাৰ পিছত অৱশেষত বাছ ষ্টাৰ্ট হ’ল৷ তেতিয়ালৈ দুই বাজিলেই৷ ছুম’ত টেঙাৰ পৰা তেজপুৰ পাবলৈ মাথোঁ পাঁচঘন্টা লাগে৷ বাছে সাধাৰণতে ছয়-সাতঘন্টা লয় বুলি জানো, পিছে এইখনে যে কেতিয়া পোৱাবগৈ সন্দেহেই হ’ল৷

আকৌ অলপ যোৱাৰ পিছতে আকৌ একেই বেমাৰ৷ থমকি গৈ গৈ এঠাইত বাছ ৰৈ গ’ল৷ আকৌ ড্ৰাইভাৰ নামি গৈ হেলনীয়া বাটটোতে কোনোমতে বাছত ঠেকা-ঠেকুলি দি ইঞ্জিন পৰীক্ষা কৰিবলৈ লাগিল৷ বাছৰ মানুহবোৰে কি কৰোঁ নকৰোঁকৈ নামি আহিল৷ পাহাৰীয়া একা-বেঁকা বাটৰে কেকুঁৰি এটাত আমিবোৰ ৰৈ আছিলো৷ এফালে থিয় সেউজ পাহাৰ, বিপৰীতে দ খাৱৈ-দুৰলৈ আকৌ শাৰী শাৰী ডাৱৰে ঢকা সেউজ-নীলা পাহাৰ৷ বাটৰ কাষতে অকণমানি হোটেলএখন৷ হোটেল মানে কি আৰু, বাহঁৰ চাং ঘৰ এটাত তিনিযোৰ চকী-টেবুল৷ পুৱাই খাই অহা, ভোক লাগিছিলেই৷ তাতে বিস্কুটৰ পেকেট কেইটামান কিনি ল’লো৷ ইফালে সিফালে চাই আমিবোৰে বাট চাই ৰ’লো, বাছ ঠিক হ’লেই যামগৈ বুলি৷ পিছে দেৰঘন্টামান পাৰ হোৱাৰ পিছতো যেতিয়া বাছৰ ড্ৰাইভাৰৰ মুখমণ্ডলৰ সেই একেই ৰেহৰূপ দেখা পালো, আমি সকলোবোৰ উৎকন্ঠিত হৈ উঠিলো৷ দেখিলো, দুই একে বাছত যোৱাৰ আশা বাদ দি বাটেৰে অহা যোৱা কৰা গাড়ীলৈ হাত দাঙিছে৷ পিছে ইয়াত এনেয়ে গাড়ীৰ সংখ্যা সেৰেঙা৷ যিকেইখন আহিছে, প্ৰায়বোৰতে ঠাই নাই৷ হোটেলৰ অৰুণাচলী মানুহগৰাকীয়ে আগবাঢ়ি আহি বাট চাই ৰোৱা সকলোকে ক’লেহি,

“ইয়াত সন্ধিয়া কৰিলে দিগদাৰি হ’ব! বহুত ঠাণ্ডা পৰে৷ ওচৰে পাজৰে অন্য থকা ঠাইয়ো নাই৷ যি যেনেকৈ পাৰে বাটৰ গাড়ী ধৰি গৈ থাকক দেই৷”

কথা শুনি মানুহবোৰৰ মাজতো খদমদম লাগিল৷ কিছুমানে তললৈ মানে অসমলৈ যোৱা গাড়ী ৰখাবলৈ চেষ্টা কৰিলে৷ দুই একে অসমৰ পৰা উভতি অহা ছুম’ৰ ওপৰতে বহি টেঙালৈকে উভতি যাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ মই অলপ বিমূঢ় হৈ পৰিলো৷ আজিয়ে যোৱাটো যে জৰুৰী! হিচাপ কৰি চালো, ইয়াৰ পৰা ভালুকপুঙলৈ মোটামুটি তিনিঘন্টাৰ বাট৷ তাৰপৰা আকৌ তেজপুৰলৈ দুঘন্টা৷ গাড়ী পাই গ’লেও ৰাতি যে হ’ব খাটাং৷ ভাবিলো, যি পাওঁ টুকুৰা-টুকুৰিকৈয়ে যাওঁগৈ৷ লগত কোনোবা থাকিলে যিমানে পলম নহওক গাড়ী ভাড়া কৰিও গুচি যাব পাৰিম৷ 

বাটৰ কাষত ৰৈ গাড়ীলৈ হাত দাঙি থকা মানুহবোৰৰ লগ হ’লো৷ এখনমান ৰাখিলেই গাড়ীত উঠিবলৈ মানুহবোৰৰ মাজত দৌৰাদৌৰি লাগিবলৈ ল’লে৷ বেছিভাগ অৰুণাচলী মানুহেই খৰখেদাকৈ নিজৰ ভাষাতে কিবাকিবি কৈ উঠি ল’লে৷ মই বিবুদ্ধি হ’লো! এনেতে দেখিলো, টেঙাৰ পৰা অহা এখন ট্ৰাক ৰৈছে৷ দুজনী জনজাতীয় ছোৱালীয়ে ট্ৰাক ড্ৰাইভাৰৰ লগত কথা পতিছে৷ খন্তেক পিছতে দুয়ো উঠি ল’লে ড্ৰাইভাৰৰ স’তে৷ আমি দহ-বাৰজন মান যাত্ৰীয়েও গৈ আমাকো নিবলৈ অনুৰোধ কৰিলো৷ অলপ হেহোঁ-নেহোঁ কৰি শেষত ড্ৰাইভাৰে ক’লে,

“ট্ৰাক ভালুকপুঙলৈকেহে যাব৷ সন্মুখত ঠাই নাই ৷ পিছফালে মাল লো’ড কৰা আছে৷ তাতে যদি যাব খোজে উঠিব পাৰে৷ কিন্তু মাল নষ্ট হ’ব নালাগিব৷”

আমি একেষাৰতে মান্তি হৈ গ’লো৷ পিছে ট্ৰাকৰ পিছফালে লৰা-ঢপৰাকৈ উঠি লৈহে দেখিলোঁ, গোটেইখন কাৰ্টুনেৰে ভৰা৷ ড্ৰাইভাৰৰ সহযোগী ল’ৰাজনে আহি সকীয়াই দিলেহি,

“চব কাৰ্টুনতে বন্ধাকবি-বিলাহী আৰু মটৰ আছে৷ হেঁচা পৰিলেই নষ্ট হৈ যাব কিন্তু! সাবধানে থিয় হ’বলৈ ঠাই উলিয়াই লওক৷ কাৰ্টুনৰ ওপৰত ভুলতো যাতে কোনো নবহে!”

আমি মানুহ আছিলোঁ মুঠতে দহ-বাৰজনমান৷ তাৰে দুগৰাকী মহিলাৰ পিঠিত কাপোৰেৰে মেৰিয়াই লোৱা কেঁচুৱাও৷ উপায় নাপাই আমি আটাইবোৰে য’ত যিকণ ঠাই পালো, ভৰি থৈ আউজি ৰ’লো৷ ট্ৰাকে গতি ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ মই চুক এটাতে আউঁজি কেকুঁৰি বোৰত হামথুৰি নপৰাকৈ থাকিবলৈ চেষ্টা কৰিলো৷ ইমানেই কাৰ্টুন যে মোৰ এটা ভৰি এঠাইত, গাটো হলাই আনটো ভৰি দুটা কাৰ্টুনৰ মাজৰ অকণমান ফাঁকত ৰাখি ভীষণ অসুবিধাজনক ভাৱে থিয় দি ৰ’ৱ লগাত পৰিলো৷ চিকিমিকি হোৱাৰ লগতে হিমচেঁচা বতাহজাকৰ কোব খোৱাৰ পৰা বাচিবলৈ জেকেটৰ টুপীৰে যিমান পাৰোঁ মুখ ঢাকি ল’লো৷ বাকীকেইগৰাকী যাত্ৰীৰো অৱস্থা তথৈবচ৷ ট্ৰাকে ইউ টাৰ্ণ ল’লেই হালি নপৰিবলৈ আমিবোৰে সৰ্বশক্তিৰে লোহাৰ ৰ’ডডালতে খামুচি ধৰোঁ৷ চেচাৰ পৰা ভালুকপুঙলৈ পোৱা প্ৰতিটো কেকুঁৰিয়ে আমাৰ বাবে এটা প্ৰত্যাহ্বান হৈ থিয় দিলে যেন! যিটো বাটত আৰামেৰে বহি যাওঁতেও ছুম’ত আগছিট ল’বলৈ হেতা-ওপৰা কৰোঁ, সেই একেটা বাটতে এনেকৈ হালি-জালি উলমি যাওঁতে উপলব্ধি হ’ল সেই সুবিধাখিনিৰ মূল্য কিমান! সহযাত্ৰী কেইগৰাকীৰ সৈতে দুই-আষাৰ পাতি গম পালো, মই ভবাৰ দৰে তেওঁলোক পৰস্পৰৰ অচিনাকি নহয়৷ মোৰ বাহিৰে আটাইকেউজন একেলগে আহিছে৷ বিশ্বনাথ চাৰিআলিৰ চাহ-বাগান এখনৰ বনুৱা৷ তেওঁলোকৰো সিদিনাই গৈ পোৱাটো জৰুৰী৷ কিন্তু লগতে শুনিলো, ভালুকপুঙৰ অসম-অৰুণাচল চেক-গেট হেনো নিশা আঠ বজাতে বন্ধ কৰে৷ তাৰপিছত আৰু ইপাৰ-সিপাৰ হোৱা সম্ভৱ নহয়৷ এইবাৰ মোৰ সঁচাই চিন্তা লাগিল৷ ভাবিলো, কথমপি তাৰ আগতেই পাই গ’লেই হয়৷ ট্ৰাক যিমানেই তললৈ নামি গৈ থাকিল, মোৰ ঘড়ী চোৱাও ঘন হৈ গৈ থাকিল৷ মাজতে কেঁচুৱা লৈ অহা মাক এগৰাকীৰ মূৰ ঘুৰোৱাত আমি সকলোৱে মিলি ট্ৰাকৰ মূৰলৈ কাৰ্টুন চপাই-কোঁচাই বহাৰ ব্যৱস্থা কৰি দিলো৷ মাজে মাজে পিছফালে আহি কাৰ্টুনবোৰ পৰীক্ষা কৰি থকা ড্ৰাইভাৰৰ সহযোগী ল’ৰাজনে আপত্তি কৰিছিল, কিন্তু সকলোৰে অনুৰোধত তাৰো মন কুমলিল যেনিবা৷

অৱশেষত টিপি পালোহি৷ তেতিয়া সন্ধ্যা লাগি ভাঙিছে৷ বাটে-পথে যানবাহন প্ৰায় শূন্য৷ তাৰপৰা ভালুকপুঙলৈ মাত্ৰ পাঁচ কিলোমিটাৰ৷ স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলাই ভাবিলো, ৰক্ষা তেও, সময়তে পালোহি৷ পিছে ট্ৰাকখন গৈ তাৰে এটা ঘৰৰ সন্মুখত ৰৈ গ’ল৷ কি হ’ল সুধিবলৈ লওঁতেই দেখিলোঁ, ঘৰৰ পৰা এগৰাকী জনজাতীয় মহিলা ওলাই আহিছে৷ সহযোগী ল’ৰাজনে সাউতকৈ আহি বন্ধাকবিৰ দুটা কাৰ্টুন উঠাই নিলেহি৷ মহিলাগৰাকী আৰু তাৰ মাজত দাম-দৰ চলিল, বন্ধাকবিৰ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা চলিল৷ আমিবোৰে চুপ মাৰি ট্ৰাক চলালৈ বাট চাই ৰ’লো৷ এনেদৰে আৰু দুঠাইত বন্ধাকবি-বিলাহী বেচি ট্ৰাক ভালুকপুঙত সোমাওতে আঠ বাজি গ’ল৷ ভালুকপুঙৰ ডাঙৰ গুডাম এটাৰ সন্মুখত ট্ৰাক ৰয়গৈ মানে গম পালো, মোৰ সৈতে যোৱা দলটোৱে নিশাটোৰ বাবে তাতে ৰৈ দিয়াৰ সিদ্ধান্ত লৈছে৷ মই গাড়ী ভাড়া কৰি তেওঁলোককো লৈ যোৱাৰ কথা কোৱাত ক’লে,

“নাই নাই, আজি ‘ল’ডাৰ’ (অমংগল) লাগি গ’ল আৰু৷ মাকে-কেচুঁৱাই বহুত কষ্ট খালে৷ আজি আৰু যোৱা নাযায়!”

মুহুৰ্ততে তেওঁলোকে থকা ঠাই বিচাৰি ক’ৰবালৈ ঢাপলি মেলিলে৷ মই তাতে কিংকৰ্তব্যবিমুঢ় হৈ ৰৈ গ’লো৷ লটি-ঘটি খাই আহিলোৱে যেতিয়া শেষ চেষ্টা এটা কৰি চাবৰ ইচ্ছা গ’ল৷ ভালুকপুঙত কোনো মানুহ, ঠাই তেনেকৈ চিনা-জনাও নাই৷ জনপ্ৰাণীহীন ঠাইখনত ইফালে সিফালে চাই দেখিলো, ট্ৰাকৰ সেই ল’ৰাজনে বস্তু সামৰি-সুঁতৰি যাবলৈ ওলাইছে৷ তাক সুধিলো, টেক্সি ষ্টেণ্ড কোনফালে৷ সি দেখুৱাই দিয়াৰ দিশত গৈ ট্ৰেক্সি ষ্টেণ্ড পালোগৈ৷ কিন্তু তাতো কোনো নাই৷ হয়তো নিশা গাড়ী ভাড়া নাযায়েই ইয়াত! মনটো যেন জেদী হৈ গ’ল৷ আজিয়েই যোৱাৰ কিবা উপায় পাঁৱেই নেকি বুলি চেক-গেটৰ ফালে খোঁজ ল’লো৷ গৈ দেখোঁ, গেট বন্ধ৷ কিন্তু দুই-এখন গাড়ী আৰ্মীৰ নিৰ্দেশত পাৰ হৈ গৈ আছে৷ গৈ চেক-গেটৰ আৰ্মীজনকে ধৰিলোগৈ গাড়ী বন্দবস্ত কৰাত সহায়ৰ বাবে৷ মোৰ সকলো কথা শুনি তেওঁ বুজনিৰ সুৰত ক’লে,

“মই কৈ দিলে কোনোবা গাড়ী ভাড়া কৰি যাব পাৰিবা কিজানি৷ কিন্তু এই ৰাতিখন ভালুকপুং-তেজপুৰ বাটটো অকণো নিৰাপদ নহয়! মোৰ কথা মানা, যদি অত্যন্ত জৰুৰী নহয়, আজি ইয়াতে ৰৈ দিয়া-কাইলৈ ৰাতিপুৱাই যাবাগৈ৷”

স্বয়ং তেৱেঁই তেনেকৈ সন্দেহ দেখুওৱাত মোৰ সকলো আশাত চেঁচাপানী পৰিল৷ নব্বৈ কিলোমিটাৰ বাট পাৰ কৰিবলৈ বাৰঘন্টা আৰু মই এতিয়াও ভালুকপুঙতে! ভাবিলো সঁচাই ‘ল’ডাৰ’ লাগি গ’ল নেকি আজি! সেমেকা মন এটা লৈ কাষৰে হোটেল এখনত ৰুম এটা ল’লোগৈ৷ ঘৰলৈ খবৰ দিলো, আজি নাপামগৈ৷ 

পিছদিনা ধলপুৱাতে ভালুকপুঙৰ পৰা প্ৰথম বাছখন ধৰিলো৷ তাতে মোৰ আগনিশাৰ সহযাত্ৰী কেইজনকো লগ পালো৷ ইন্টাৰভিউৰ দুঘন্টা আগত ঘৰ পাই গ’লোগৈ অৱশেষত আৰু ইন্টাৰভিউ ভালকৈ পাৰ হৈ গ’ল! শেষ ভালেই সকলো ভাল :)