সময় উকলি গ’ল
আমি নজনাকৈয়ে
হৃদয়বোৰ বৃদ্ধ হ’ল
সেউজীয়া সপোনৰ ঠাই ল’লে
সোঁৱৰণিৰ সৰা পাতে
আশাবোৰ ভৰুণ হৈও
অনাদৰত গেলি-পচি ৰ’ল
ঘনে ঘনে বাৰিষাৰ ঢল অনা
বৰদৈচিলাজাকো থমকি ৰ’ল
নোকোৱা নপতা কথাবোৰ
সাঁচতিৰ জাপতে হেৰাল
শব্দহীন হাজাৰটা অনুভৱৰ ঢৌ
অদেখা হৈয়ে মাৰ গ’ল
আমি চকুৰ টিপ নেপেলাওঁতেই
বহু সময় পাৰ হৈ গ’ল
এতিয়া কেনেকৈ আনো
বসন্তৰ কুঁহিপাত
কেনেকৈ সী নিওঁ
অবুজ অভিমানৰ ফাঁট？
সময় উকলি গ’ল
আমি নজনাকৈয়ে
হৃদয় যে মৰুভূমি হ’ল
No comments:
Post a Comment